Pieśń (Prz 9, 1-6. 10-12)
Mądrość wzywa na ucztę
Mądrość wzywa na ucztę
Pewien człowiek wyprawił wielką ucztę i zaprosił wielu (Łk 14, 16)
Mądrość dom wzniosła dla siebie *
i wyciosała siedem kolumn.
Nabiła zwierząt, przyprawiła wina *
i stół zastawiła.
Wysłała służące, aby wołały †
z miejsc wyżynnych miasta: *
"Niech prosty człowiek do mnie tu przyjdzie!".
Do tego, któremu brak mądrości, mówiła: †
"Przyjdźcie, nasyćcie się moim chlebem *
i pijcie wino, które przyprawiłam.
Odrzućcie głupotę i żyjcie, *
postępujcie drogą rozwagi".
Podwaliną mądrości jest bojaźń Pana, *
rozsądkiem zaś poznanie Świętego.
Dzięki mnie twoje dni się pomnożą, *
lata życia będą ci dodane.
Gdy jesteś rozumny, pomagasz sobie, *
a gdyś szydercą, sam przez to ucierpisz.
Chwała Ojcu i Synowi, *
i Duchowi Świętemu.
Jak była na początku, teraz i zawsze, *
i na wieki wieków. Amen.
| Tekst: | Prz 9, 1-6. 10-12 |
| Tytuł: | Mądrość wzywa na ucztę |
| Incipit: | Mądrość dom wzniosła dla siebie | Strony: | LG tom III (Pallottinum 1987), s. 1661 |