Brat Rajmund z Penyafort, Katalończyk z pochodzenia, trzeci generał Zakonu Kaznodziejskiego, zasłynął za czasów pontyfikatu Grzegorza IX. Przed wstąpieniem do Zakonu był wybitnym profesorem prawa kanonicznego, którego przez wiele lat uczył w Bolonii.

Po przyjęciu habitu zakonnego Rajmund, ze względu na swą roztropność, wiedzę i świątobliwość, został wybrany socjuszem Jana z Abbeville, kardynała legata w Hiszpanii. Po powrocie do Kurii Rzymskiej stał się najbardziej zaufanym i tajnym doradcą papieża Grzegorza IX, a także jego kapelanem i spowiednikiem oraz rzecznikiem próśb ubogich. Później, na polecenie papieża, zebrał i wydał w jednej księdze dziś jeszcze używane Dekretalia, rozrzucone wcześniej w czterech tomach.

Lecz jak był mężem świętym i gorliwym zakonnikiem, tak samo święcie i roztropnie postępował w kurii, zachowując we wszystkim pokorę i wielką uczciwość, cechujące jego Zakon; nie było bowiem wśród kurialistów ani wśród odwiedzających kurię nikogo, kto nie mówiłby o nim dobrze i nie uważał go - jak to rzeczywiście było - za męża wielkiej świętości.

Papież, mając na uwadze tę jego świątobliwość, chciał go mianować arcybiskupem; on jednak opierał się temu z tak świętą stałością, że Ojciec Święty został zmuszony do odwołania powziętego postanowienia, widząc jego zdecydowany sprzeciw.

Gdy Rajmund otrzymał, choć z niemałym trudem, pozwolenie papieża, odszedł z Kurii Rzymskiej. Kiedy natomiast wiódł anielskie życie w konwencie w Barcelonie, został wybrany generałem Zakonu. Z trudnością dał się nakłonić do przyjęcia tego wyboru. Był on mężem wielkiej doskonałości i bardzo gorliwym zakonnikiem, pragnącym, by nawet w najdrobniejszych rzeczach przestrzegano przepisów zakonnych.

To on ułożył dzieło Summa de casibus, niezmiernie pożyteczne dla całego Kościoła w tym, co dotyczy udzielania duszom zbawiennych rad. Dzięki jego staraniom także nasze Konstytucje, dawniej bardzo rozproszone, zostały zredagowane w należytym kształcie, w jakim je dzisiaj posiadamy, z odpowiednimi rozdziałami i tytułami.

Po dwóch latach rządów Zakonem, kiedy widział, że nie wystarcza mu sił, aby podołać obowiązkom, definitorzy na jego usilne nalegania zgodzili się w Bolonii przyjąć jego rezygnację. Powrócił więc Rajmund do swojej prowincji. Słynął cudami zarówno za życia, jak i po śmierci, a zakończył życie w konwencie barcelońskim.