W tej strofie stworzenia odpowiadają duszy. Odpowiedź ta, jak to również twierdzi św. Augustyn, świadczy o wielkości i doskonałości Boga, jaka się w nich objawia. Najważniejsze zatem w tej strofie jest to, że Bóg stworzył wszystkie rzeczy z wielką łatwością i szybkością i pozostawił w nich jakiś ślad, kim On był. Nie tylko bowiem dał im z niczego byt, lecz również obdarował je niezliczonymi wdziękami i zdolnościami, upiększając je z przedziwnym ładem i wzajemną zależnością jednych od drugich. Wszystko to zaś uczynił przez swoją Mądrość, przez którą je stworzył, tj. przez Słowo, swego jedynego Syna.

Według św. Pawła (Hbr 1, 3), Syn Boży jest "odblaskiem Jego chwały i odbiciem Jego istoty". I trzeba pamiętać, że przez postać swego Syna spojrzał Bóg na całe stworzenie i tym samym dał stworzeniom byt naturalny, przymioty i dary naturalne oraz sprawił, że są piękne i doskonałe. Mówi o tym Księga Rodzaju (1, 31) w słowach: "I widział Bóg wszystkie rzeczy, które był uczynił: i były bardzo dobre". U Boga zaś widzieć rzeczy bardzo dobrymi znaczy to samo, co uczynić je bardzo dobrymi w Słowie, swoim Synu. I nie tylko udzielił stworzeniom bytu i wdzięków naturalnych, patrząc na nie - jak to powiedzieliśmy - lecz również samą postacią swego Syna odział je pięknością, udzielając im bytu nadprzyrodzonego. Dokonało się to wówczas, gdy Syn Boży stał się człowiekiem i podniósł człowieczeństwo do piękności Bożej, a z nim i wszystkie stworzenia przez to, iż złączył się z nimi przez przyjęcie ludzkiej natury. I dlatego mówi Syn Boży (J 12, 32): "A Ja, gdy zostanę nad ziemię wywyższony, przyciągnę wszystko do siebie". Przez to podniesienie stworzeń skutkiem wcielenia Syna Bożego i chwałę Jego zmartwychwstania według ciała, nie tylko Ojciec przyozdobił stworzenia częściowo, lecz więcej możemy powiedzieć, że całkowicie okrył je pięknem i godnością.