Nazwani jesteśmy biskupami i kapłanami. Jeżeli istotnie chcemy być nimi i wiedzieć, co ta nazwa oznacza, trzeba, abyśmy nieustannie rozpamiętywali przykład Tego, którego Bóg ustanowił Kapłanem na wieki, oraz byśmy szli Jego śladami. On na ołtarzu krzyża ofiarował się za nas Ojcu i z wysokości niebios spogląda na nasze czyny i zamiary, a na koniec odda każdemu według jego czynów.

Tu, na ziemi, działamy w imieniu Pana, nosimy chwalebne imię pasterzy i jesteśmy wyróżnieni dla godności tego urzędu, a siejąc dobra duchowe, zbieramy także ich doczesne owoce.

W naszych Kościołach jesteśmy następcami Apostołów i mężów apostolskich na ich urzędzie, aby przez nasze posługiwanie zostało zniszczone panowanie grzechu i śmierci, a budowla Chrystusowa wzmacniała się i wzrastała jako świątynia Boża dzięki wierze i postępowaniu w dobrym.

Biskupów jest wielu. Przyjmując sakrę biskupią, przyrzekliśmy gorliwie się troszczyć o nauczanie i być wierni w duszpasterzowaniu, codziennie też naszym słowem to głosimy. Oby jednak ta wierność mogła się wykazać świadectwem czynu! Żniwo jest wielkie i aby je zebrać i zgromadzić w spichlerzu Pana, nie wystarczy jeden albo kilku żniwiarzy.

Któż może wątpić w to, że Kościół rzymski jest głową wszystkich Kościołów i źródłem doktryny katolickiej? Któż nie wie, że klucze niebios zostały wręczone Piotrowi? Czyż cała budowla Kościoła nie opiera się na wierze i nauce Piotra, aż wszyscy razem staniemy się w Chrystusie człowiekiem doskonałym w jedności wiary i w poznaniu Syna Bożego?

Trzeba, aby wielu zasiewało i wielu nawadniało, bo tego wymaga wzrastanie słowa i jego dojrzewanie wśród narodów. Ów dawny, wybrany naród miał tylko jeden ołtarz, lecz musiał mieć wielu nauczycieli; o ileż więc bardziej potrzeba ich dla mnóstwa ludów, dla których by cały Liban nie starczył na paliwo, a zwierzęta nie tylko Libanu, lecz całej Judei nie starczyłyby na całopalenie.

Ale ktokolwiek by zasiewał i nawadniał, to Bóg daje wzrost tylko temu, kto zasiewa w wierze Piotra i przyjmuje jego naukę.

Słusznie do niego są kierowane najważniejsze sprawy ludu, aby je zbadał Biskup Rzymu. Urzędnicy Matki-Kościoła są mu poddani i dzielą z nim troskę, wykonując władzę, która została im powierzona.

Na koniec przypomnijcie sobie, jak zostali wyratowani nasi ojcowie, jakich przeciwności doznawał Kościół, gdy wzrastał i się szerzył; z jakich burz wyszła cało łódź Piotrowa, bo jej sternikiem jest Chrystus; jak doszli do nagrody ci, których wiara oczyściła się w prześladowaniach.

I tak kroczą zastępy wszystkich świętych, nieustannie dając świadectwo, że tylko ten otrzymuje nagrodę, kto walczy prawidłowo.