Bogumił Piotr był chlubą zakonu cysterskiego dzięki swojej mądrości, uczoności, dzielności, świętości i hojnej fundacji na jego cele misyjne. Według koronowskich Roczników był Piotr opatem klasztoru cysterskiego w Koprzywnicy. Otrzymał następnie biskupstwo poznańskie, potem został przeniesiony na stolicę metropolitalną gnieźnieńską.

Wincenty Kadłubek wielbił zalety i cnoty arcybiskupa, którego znał osobiście. Pisał o nim, że był "mężem wielkiej cnoty, odznaczał się wiedzą, mądrością, statecznymi obyczajami, szlachetną postawą i duszą" oraz że "wyróżnia go pochodzenie, uświęca zakon, dodaje znaczenia władza, ale nade wszystko wywyższa go cnota".

Dekret św. Kongregacji Obrzędów z 1925 r. uznający "starodawny kult błogosławionego czy świętego Bogumiła" nadmienia, że Bogumił, będąc już biskupem, nadal prowadził surowy tryb życia przestrzegając postów, czuwań i modlitwy, podkreśla także jego troskę duszpasterską.

Bogumił zrezygnował z arcybiskupstwa w 1198 roku i przeniósł się do dziedzicznego Dobrowa. Na wyspie rzeki Warty spędził świątobliwie jako pustelnik ostatnie lata życia. Według podania umierającemu ukazała się Najświętsza Maryja Panna "dając mu ten dowód łaskawości w nagrodę za pobożne życie i jako zapowiedź wiecznej chwały". Zmarł około 1203 roku.

Świątobliwy arcybiskup, w końcu pustelnik, Bogumił, żył w pamięci potomnych pokoleń. Czczono go szczególnie jako pośrednika u Boga w różnych potrzebach. Jego relikwie znajdują się w kościele parafialnym w Dobrowie.