Z woli Bożej opuściłem wszystko, co było dla mnie drogie i przyjemne. Dziękuję Bogu za powołanie do życia zakonnego. Znalazłem w nim wiele pokoju i szczęścia. Nie zaznałbym tego nigdy w świecie. Główną zasadą mojego życia jest kochać i cierpieć, nieustannie rozważając, uwielbiając i podziwiając niewymowną miłość, którą Bóg obdarza swoje nędzne stworzenia. W okazywaniu tej miłości ku Bogu nie należy ustawać.

Zawsze jestem zjednoczony z najukochańszym Bogiem i nic nie zdoła mnie od Niego oderwać. Nawet im więcej mam zajęć, tym bardziej odczuwam łączność z Nim. Wówczas powtarzając modlitwy i westchnienia, rozmawiam z Bogiem poufale, jak syn z ojcem, i odsłaniam przed Nim z dziecięcą ufnością wszystko, co dręczy moją duszę. Jeśli w czymś kiedykolwiek zawiniłem, proszę pokornie o wybaczenie. Błagam tylko o jedną łaskę, abym pozostał na zawsze dobrym i posłusznym synem najukochańszego Ojca i bym Go darzył jeszcze większą miłością.

Dla ćwiczenia się w cnocie łagodności i pokory wystarczy mi spojrzeć na krzyż, który jest dla mnie księgą życia. Przez samo bowiem spojrzenie na Ukrzyżowanego Jezusa uczę się tego, jak mam się zachować w różnych okolicznościach życia. W ten sposób uczę się pokory, łagodności i cierpliwości, czyli tego, jak dźwigać krzyż, aby stał się słodki i lekki.

Wszystko przyjmuję z wdzięcznością od Ojca niebieskiego, tak radości, jak i przykrości. On bowiem wie najlepiej, co dla nas jest bardziej korzystne. Tak więc nieustannie raduję się w Panu. To tylko sobie wyrzucam, że jeszcze za mało Go miłuję. O gdybym mógł zostać jednym z Serafinów miłości! Pragnąłbym przynaglić wszystkie stworzenia, aby mi pomagały w najżarliwszym umiłowaniu Boga. Miłość nigdy nie ustaje.