19 czerwca 2005 r. podczas uroczystej Mszy świętej sprawowanej na Placu Piłsudskiego w Warszawie kard. Józef Glemp, Prymas Polski, w imieniu papieża Benedykta XVI dokonał beatyfikacji trzech polskich kapłanów: ks. Bronisława Markiewicza, ks. Władysława Findysza i ks. Ignacego Kłopotowskiego. Beatyfikacja dwóch pierwszych miała się pierwotnie odbyć 24 kwietnia 2005 r. w Watykanie, jednakże ze względu na śmierć Jana Pawła II została przesunięta na inny termin.


Bronisław Markiewicz urodził się 13 lipca 1842 r. w Pruchniku k. Jarosławia. W 1863 roku wstąpił do seminarium duchownego w Przemyślu, które ukończył w 1867 roku. Już w czasie seminarium, obok studiów, gorliwie katechizował dzieci z okolic Przemyśla. Jako kapłan był wikariuszem w Harcie, potem w Przemyślu. Następnie studiował filozofię we Lwowie i Krakowie. Przez pewien czas był proboszczem w Gaci, później w Błażowej, a wreszcie jako profesor teologii pastoralnej pracował w seminarium w Przemyślu. Szerzył słowem i czynem ideę życia powściągliwego i pracowitego.
W 1886 r. wstąpił w Turynie do zgromadzenia salezjanów. W marcu 1892 r. wrócił do Polski i objął parafię w Miejscu Piastowym k. Krosna. Obok pracy parafialnej zajął się wychowaniem młodzieży opuszczonej organizując na wzór św. Jana Bosko zakłady wychowawcze. Do 1897 r. pracował pod zwierzchnictwem zgromadzenia salezjańskiego. Potem opuścił jego szeregi, pragnąć w swej pracy wychowawczej pozostać przy pierwotnej regule św. Jana Bosko. Dzięki ofiarności społeczeństwa zbudował domy wychowawcze wraz z warsztatami do nauki zawodu. Największe - w miejscu Piastowym i Pawlikowicach k. Wieliczki, gdzie wychowywał zaniedbane dzieci. W 1898 r. ks. Markiewicz powołał do życia Towarzystwo "Powściągliwość i Praca", a w lipcu tegoż roku miesięcznik pod tym samym tytułem. Towarzystwo skupiało dziewczęta i chłopców, pragnących poświęcić się Bogu przez życie zakonne i pracę na rzecz potrzebujących dzieci. W 1902 roku patronem tworzonego dzieła został wybrany św. Michał Archanioł. W ten sposób powstało zgromadzenie księży michalitów. Zmarł w opinii świętości 29 stycznia 1912 roku, nie doczekawszy zatwierdzenia zgromadzenia. Nastąpiło to dopiero 29 września 1921 roku.


Władysław Findysz jest pierwszym polskim męczennikiem komunizmu. Urodził się w 1907 r. w Krościenku Niżnym k. Krosna. W 1932 r. w przemyskiej katedrze przyjął święcenia kapłańskie. Był wikariuszem w Borysławiu, Drohobyczu, Strzyżowie i Jaśle, a od 1941 r. - proboszczem w Nowym Żmigrodzie. W czasie II wojny światowej pomagał parafianom, razem z nimi przeżywał bombardowania, zniszczenia i wysiedlenia. W 1941 r. został mianowany administratorem, a w następnym roku proboszczem parafii pw. Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Nowym Żmigrodzie. Tu dał się poznać jako człowiek skromny, taktowny i bardzo pobożny. Opiekował się greckokatolickimi rodzinami łemkowskimi, i chronił je przed wywózką. Ks. Findysz podjął się wielkiego dzieła moralno-religijnej odrodzenia swoich parafian. Nie podobało się to władzom komunistycznym, dlatego zorganizowały one nagonkę na kapłana. Śledzono go, nagrywano kazania, wyrzucono ze szkoły. W 1963 r. zaapelował o tzw. "soborowe czyny dobroci", wystosowując listy do poszczególnych rodzin i osób. Wówczas to został aresztowany i skazany na pięć lat więzienia za "zmuszanie do praktyk religijnych". Przez kilka miesięcy odbywał karę na Zamku w Rzeszowie, a na wiosnę 1964 r. został przeniesiony do krakowskiego więzienia dla więźniów politycznych na Montelupich. Liczne upokorzenia i cierpienia nadszarpnęły jego zdrowie. Przewidując bliski koniec jego życia, władze zwolniły księdza. Ks. Findysz powrócił do Nowego Żmigrodu, gdzie zmarł po kilkunastu tygodniach w opinii świętości w dniu 21 sierpnia 1964 r. Został pochowany na miejscowym cmentarzu.


Ignacy Kłopotowski urodził się 20 lipca 1866 r. w Korzeniówce koło Drohiczyna na Podlasiu. Rodzice wraz z głęboką wiarą w Boga wszczepili mu wielką miłość do Ojczyzny. Kształcił się w gimnazjum klasycznym w Siedlcach, później w seminarium duchownym w Lublinie i w Akademii Duchownej w Petersburgu. Święcenia kapłańskie otrzymał 5 lipca 1891 r. w katedrze lubelskiej. Odczytując znaki czasu i będąc wrażliwym na potrzeby innych, nie pozostawał obojętnym na ogrom nędzy moralnej i materialnej, z którymi zetknął się w pracy duszpasterskiej. Stworzył Lubelski Dom Zarobkowy, w którym bezdomni pracowali w wielu warsztatach, zarabiając na utrzymanie i mieszkanie. Założył także Przytułek św. Antoniego dla moralnie upadłych kobiet, domy opieki dla starców oraz sierocińce dla chłopców i dziewcząt. Z pomocą bogatych ziemian stworzył sieć ochronek i szkół rzemieślniczych w podlubelskich wsiach. Z jego inicjatywy i funduszy powstały domy noclegowe, przytułki dla starców i kobiet, ochronki dla dzieci i młodzieży w Warszawie.
Pisał, wydawał i rozpowszechniał tanie broszurki religijno-patriotyczne. Łączny ich nakład wyniósł ponad 8 milionów egzemplarzy. Redagował i wydawał dziennik "Polak-Katolik", tygodnik "Posiew" i "Anioł Stróż", miesięczniki: "Kółko Różańcowe" i "Dobra Służąca". Zakładał też księgarnie. Jako kapłan odznaczał się wielką gorliwością, umiłowaniem Boga i bliźniego, wiernością modlitwie, szczególną czcią Najświętszej Eucharystii i gorącym nabożeństwem do Matki Najświętszej. 31 lipca 1920 r. założył Zgromadzenie Sióstr Matki Bożej Loretańskiej, któremu powierzył misję apostolstwa słowa drukowanego. Zmarł 7 września 1931 r. Został pochowany na Powązkach. Zgodnie z wolą ks. Kłopotowskiego jego ciało złożono na cmentarzu w Loretto 26 września 1932 r.



Beatyfikacja miała miejsce podczas Mszy świętej na zakończenie III Krajowego Kongresu Eucharystycznego, który trwał w Warszawie w dniach 18-19 czerwca 2005 r. Dwa poprzednie Kongresy odbyły się w 1930 r. (w Poznaniu) i 1987 r. (wtedy jego zakończeniu przewodniczył Jan Paweł II podczas Mszy św. na Placu Defilad w Warszawie). Hasło Kongresu: "Pozostań, Panie, w naszych rodzinach!" ukonkretnia przesłanie Roku Eucharystii: "Zostań z nami, Panie".

Pierwszy Kongres Eucharystyczny zorganizowano we Francji w miejscowości Lille w roku 1881. Idea Kongresów Eucharystycznych związana jest francuską zakonnicą Emilią Tamisier. Jej duchowość kształtowała się pod wpływem dwóch kapłanów, wielkich czcicieli Eucharystii. Pierwszy z nich Piotr Julian Eymard został kanonizowany przez papieża Jana XXIII w roku 1962, a drugi, Chevrier był jej spowiednikiem. Na długo przed reformą liturgiczną Soboru Watykańskiego II, siostra Emilia mówiła o Mszy św. jako najdoskonalszym akcie uwielbienia Boga. Każda adoracja Najświętszego Sakramentu była przedłużeniem Eucharystii, to nieustanna obecność Chrystusa, która staje się rodzajem podniesienia, które ma miejsce po konsekracji. Głęboko wierząc, że Eucharystia jest jedynym źródłem odnowy życia chrześcijańskiego doprowadza do otwarcia pierwszego w życiu Kościoła Kongresu Eucharystycznego o randze międzynarodowej w Lille.
Do tej pory zorganizowano 48 kongresów o zasięgu międzynarodowym - ostatni w meksykańskiej Guadalajarze w październiku 2004 r. W pierwszych kongresach kładziono duży nacisk na adorację Najświętszego Sakramentu i bardzo okazałe, mające królewski charakter procesje eucharystyczne. Msza św. pozostawała w cieniu. Dopiero kongres w Monachium, który odbył się w roku 1960, przywraca Eucharystii centralne miejsce. Zaczęto rozumieć Kongres jako statio, czyli zgromadzenie wiernych dla sprawowania Eucharystii. Od tego czasu wszystkie Kongresy Eucharystyczne, odbywające się średnio co cztery lata, pozostają wierne temu założeniu.
Realizacja celów stawianych przez Kongres Eucharystyczny dokonuje się przez głoszenie katechez eucharystycznych, misji, rekolekcji, organizowanie adoracji Najświętszego Sakramentu i uroczystych procesji eucharystycznych. Czas kongresu staje się doskonałą okazją do sięgnięcia po literaturę teologiczną i dokumenty Kościoła dotyczące Eucharystii. W centrum musi jednak pozostać celebracja Mszy św., ponieważ z niej biorą początek pozostałe formy kultu eucharystycznego.


Więcej o nowych polskich błogosławionych:

Serwis internetowy Watykanu
Oficjalna biografia Bronisława Markiewicza
Format HTML

e.kai.pl
Ks. Bronisław Markiewicz - społecznik, wychowawca, publicysta
Format HTML

Serwis internetowy Watykanu
Oficjalna biografia Władysława Findysza
Format HTML

e.kai.pl
Ks. Władysław Findysz, męczennik komunizmu
Format HTML

e.kai.pl
Ks. Ignacy Kłopotowski - apostoł zagubionych
Format HTML