Na zakończenie XI Zwyczajnego Zgromadzenia Biskupów, obradującego w Watykanie z woli Jana Pawła II w dniach 2-23 października 2005 r., na zakończenie Roku Eucharystii, papież Benedykt XVI dokona pierwszej kanonizacji w czasie swego pontyfikatu. W poczet świętych zostanie zaliczonych pięciu błogosławionych, w tym dwóch Polaków: abp Józef Bilczewski, ordynariusz lwowski, i ks. Zygmunt Gorazdowski, założyciel józefitek. Oprócz nich świętymi zostaną: chilijski jezuita ksiądz Albert Hurtado, żyjący w I poł. XX w., oraz dwóch Włochów: żyjący w XVIII w. kapucyn, brat Feliks z Nikozji, i ksiądz Kajetan Catanoso, zmarły w roku 1963.


Abp Józef Bilczewski urodził się 26 kwietnia 1860 r. w Wilamowicach koło Kęt. Po ukończeniu szkoły podstawowej w Wilamowicach, a potem w Kętach, uczęszczał do gimnazjum w Wadowicach, gdzie zdał maturę w czerwcu 1880 r., i wstąpił do Seminarium Duchownego w Krakowie. 6 lipca 1884 r. przyjął w Krakowie święcenia kapłańskie. W latach 1886-1888 odbył studia teologiczne w Wiedniu (gdzie uzyskał doktorat z teologii), w Rzymie i Paryżu. Po powrocie do kraju był wikariuszem w Kętach i w Krakowie. W 1890 r. uzyskał habilitację na Uniwersytecie Jagiellońskim. W rok później został profesorem teologii dogmatycznej na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie, na którym przez pewien okres pełnił funkcję dziekana wydziału teologicznego i rektora. Jako profesor uniwersytetu był bardzo ceniony przez studentów, cieszył się szacunkiem i przyjaźnią innych pracowników naukowych. Opublikował wiele artykułów z dziedziny teologii i archeologii chrześcijańskiej, a także na temat Eucharystii.
17 grudnia 1900 r. Leon XIII mianował 40-letniego ks. prał. Józefa Bilczewskiego arcybiskupem lwowskim obrządku łacińskiego. Konsekracja biskupia odbyła się 20 stycznia 1901 r. w katedrze we Lwowie. Wyróżniała go ogromna dobroć serca, wyrozumiałość, pokora, pobożność, pracowitość i gorliwość duszpasterska, które płynęły z wielkiej miłości do Boga i bliźniego. Był mężem modlitwy, która inspirowała wszelką jego działalność. Fundował kościoły i kaplice, szkoły i ochronki, krzewił oświatę. Wspierał duchowo i materialnie wszystkie ważniejsze dzieła powstające w archidiecezji lwowskiej. Uważał, że jego obowiązkiem jest bronienie i ratowanie obrządku łacińskiego, za który odpowiadał przed Bogiem i Kościołem, własnym sumieniem i narodem. Życie abpa Józefa Bilczewskiego, wypełnione modlitwą, pracą i dziełami miłosierdzia, sprawiło, że cieszył się wielkim szacunkiem ludzi wszystkich wyznań, obrządków i narodowości.
W duchu nauczania Piusa X zbliżał wiernych do Eucharystii, częstej Komunii św., pobożnego uczestniczenia w Mszy św. W czasach I wojny światowej rozwijał kult Najświętszego Serca Pana Jezusa, ukazując ludziom nieskończoną miłość Boga, zdolną do przebaczenia i darowania wszystkich grzechów. Czcią i miłością najlepszego syna otaczał Matkę Najświętszą, nazywając Ją swą ŤMatuchnąť. Pragnął, by taką samą pobożnością darzyli Ją wierni archidiecezji, naśladując Jej cnoty, szczególnie całkowite zaufanie Bogu.
Umarł z przepracowania 20 marca 1923 r. Jego zabalsamowane serce umieszczono w kaplicy bł. Jakuba w bazylice katedralnej we Lwowie, a zwłoki zostały złożone w grobie na cmentarzu janowskim, gdzie grzebano ubogich, dla których był zawsze ojcem i opiekunem.
Staraniem archidiecezji lwowskiej przeprowadzono proces beatyfikacyjny Józefa Bilczewskiego, którego pierwsza faza została zakończona 18 grudnia 1997 r. ogłoszeniem przez Jana Pawła II heroiczności cnót. W czerwcu 2001 r. został uznany przez Kongregację Spraw Kanonizacyjnych jako cudowny fakt nagłego, trwałego i niewytłumaczalnego co do sposobu uzdrowienia dziewięcioletniego chłopca Marcina Gawlika z bardzo ciężkich poparzeń, dokonanego przez Boga za wstawiennictwem abpa Bilczewskiego - co otworzyło drogę do jego beatyfikacji. Dokonał jej Jan Paweł II 26 czerwca 2001 r. we Lwowie podczas swej podróży apostolskiej na Ukrainę.


Ks. Zygmunt Gorazdowski urodził w Sanoku 1 listopada 1845 r. Pierwsze miesiące życia spędził w majątku swojej babki, cudem unikając śmierci w czasie rzezi galicyjskiej. Szkołę elementarną i gimnazjum ukończył w Przemyślu, dokąd przeniosła się jego rodzina. W 1863 r. uciekł z gimnazjum, by wziąć udział w powstaniu styczniowym. Po jego klęsce wrócił do rodzinnego domu, by kontynuować naukę. Po ukończeniu gimnazjum podjął studia prawnicze na Uniwersytecie im. Jana Kazimierza we Lwowie.
W 1865 r. postanowił zostać kapłanem. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1871 r. w katedrze lwowskiej. Pracował jako wikary m.in. w Tartakowie, Wojniłowie, Bukaczowce, Gródku Jagiellońskim i Żydaczowie. W tym czasie dał się poznać jako autor pism i opracowań religijno-katechetycznych, adresowanych głównie do dzieci i młodzieży. Były one wysoko cenione przez przełożonych, a "Katechizm dla szkół ludowych" był zalecany w diecezji przemyskiej jako "najodpowiedniejszy podręcznik przy nauce religii". Młody kapłan ujmował wszystkich otwartością i wrażliwością na potrzeby człowieka.
W 1877 r. ks. Gorazdowski został przeniesiony do Lwowa, gdzie pracował w kilku parafiach i prowadził działalność charytatywną. Zakładał liczne towarzystwa miłosierdzia, a w 1882 r. sprowadził z Tarnopola Siostrzyczki Ubogich, które podjęły się prowadzenia "taniej Kuchni Ludowej". Dały one początek założonemu w 1884 r. Zgromadzeniu Sióstr Miłosierdzia św. Józefa, zwanemu popularnie józefitkami, prowadzącemu kolejne dzieła dobroczynne. Oprócz Domu Pracy i Zakładu dla Nieuleczalnych i Rekonwalescentów ks. Gorazdowski założył także Internat dla Studentów Seminarium Nauczycielskiego i Zakład Dzieciątka Jezus, w którym, jako pierwszym w kraju, opiekę znajdowały porzucone niemowlęta. Stworzył również Towarzystwo Opieki nad Niemowlętami, które objęło opieką ubogie matki wychodzące z lwowskiego zakładu położniczego i ich dzieci. W Zakładzie Dzieciątka Jezus bezpłatny dach nad głową, wyżywienie oraz opiekę duchową, a czasem i pomoc w resocjalizacji znajdowały także kobiety z małymi dziećmi. Niemowlęta po ukończeniu pierwszego roku życia były odsyłane na koszt zakładu do rodzin zastępczych mieszkających na wsi. Przebywały tam do szóstego roku życia, a jeśli było to możliwe, mogły pozostać w takiej rodzinie na stałe. W przeciwnym razie o ich dalszy los troszczyły się siostry, umieszczając je w zakładach wychowawczych. System ten mógł funkcjonować wyłącznie dzięki ks. Gorazdowskiemu, który nie ustawał w zjednywaniu dobroczyńców i zdobywaniu niezbędnych środków.
Z jego inicjatywy powstał we Lwowie Związek Katolickich Towarzystw Dobroczynnych, którego został wiceprezesem. W miarę rozwoju zgromadzenia zakonnego ks. Gorazdowski uruchamiał kolejne jego placówki w różnych miastach Galicji, m.in. w Sokalu, Krośnie, Kaliszu, Czortkowie, Dolinie i Tarnowie. Jako proboszcz parafii św. Mikołaja we Lwowie prowadził też działalność charytatywną na własną rękę. Jego plebania zawsze była otwarta dla lwowskiej biedoty. Żebracy ściągali tu z całego miasta, bo wiedzieli, że "ksiądz dziadów", jak go powszechnie nazywano, nie przegoni ich, mimo że sam żył ubogo. Jadał niezwykle skromnie. Chodził w starej, zniszczonej bieliźnie, sutannie i płaszczu. Józefitki starały się dbać o swojego założyciela, ale otrzymane od nich odzienie rozdawał ubogim.
Jego konfesjonał był zawsze oblężony. Penitenci mogli się do niego zgłaszać o każdej porze, a i on odwiedzał w domach najbardziej zatwardziałych grzeszników, zachęcając ich do skorzystania z sakramentu pojednania. Ks. Gorazdowski założył także katolicką szkołę polsko-niemiecką i sprowadził do pracy w niej Braci Szkół Chrześcijańskich. Cierpiał na niebezpieczną chorobę oczu, grożącą całkowitą utratą wzroku.
Ks. Zygmunt Gorazdowski zmarł 1 stycznia 1920 r. we Lwowie, w domu generalnym zgromadzenia. Jego proces beatyfikacyjny rozpoczął się w archidiecezji lwowskiej 29 czerwca 1989 r. 26 czerwca 2001 r. Jan Paweł II dokonał we Lwowie jego beatyfikacji.


Kajetan Catanoso urodził się w zamożnej i pobożnej rodzinie 14 lutego 1879 r. w Kalabrii (Włochy). W 1902 r. otrzymał święcenia kapłańskie. W parafii, do której został skierowany, założył Konfraternię Bożego Oblicza, którą rozszerzał poprzez pismo wydawane od 1920 r. Utworzył także fundusz dla wspierania powołań kapłańskich. W 1921 r. został przeniesiony do parafii w Santa Maria de la Candelaria. Odnowił w niej kult maryjny i cześć do Eucharystii. Dbał także o poziom katechezy i uroczyste obchodzenie świąt liturgicznych. Przyczynił się do większej współpracy kapłanów w sąsiadujących ze sobą parafiach - dzięki jego inicjatywie pomagali oni sobie nawzajem w głoszeniu rekolekcji i słuchaniu spowiedzi. Przez wiele lat był duchowym kierowikiem kilku instytucji religijnych, a także szpitala, więzienia i seminarium. W 1935 r. założył Zgromadzenie Córek św. Weroniki (Misjonarek Bożego Oblicza) do prowadzenia zajęć w szkołach, nieustannej modlitwy i opieki nad biednymi. Zgromadzenie uzyskało w 1958 r. zatwierdzenie ordynariusza diecezji. Ks. Kajetan Catanoso zmarł 4 kwietnia 1963 r. w wieku 84 lat. Beatyfikował go 4 maja 1997 r. Jan Paweł II.


Feliks z Nikozji urodził się 5 listopada 1715 r. w Nikozji (Włochy) jako syn szewca. Nauczył się tego zawodu i przez całą młodość ciężko w nim pracował. W wieku 19 lat zgłosił się do klasztoru kapucynów, ale nie został do niego przyjęty. Powracał do niego kilkakrotnie. Po ośmiu latach prób i starań, został przyjęty 19 października 1743 r. do klasztoru i przyjął zakonne imię Feliks. Przez 40 lat służył klasztorowi jako żebrak zbierający na utrzymanie współbraci. Miał wielkie nabożeństwo do Najświętszego Sakramentu. Bóg obdarzył go darem uzdrawiania - zarówno fizycznego, jak i duchowego - oraz łaską bilokacji. Bez wytchnienia pracował wśród chorych w czasie epidemii, jaka nawiedziła Włochy w 1777 r., uzdrawiając wiele osób i samemu pozostając zdrowym. Był tak posłuszny swoim przełożonym, że poprosił swojego przełożonego o pozwolenie na śmierć. Zmarł 31 maja 1787 r. w Nikozji; w 1891 r. jego relikwie przeniesiono do katedry. Beatyfikacji br. Feliksa dokonał papież Leon XIII 12 lutego 1888 r.


Albert Hurtado Cruchaga urodził się 22 stycznia 1901 r. w Chile. Kiedy miał 4 lata, zmarł jego ojciec. Chłopak wychowywał się w nędzy. Ukończył naukę w kolegium jezuickim w Santiago. Od wczesnych lat czuł powołanie do pracy z ludźmi tak ubogimi, jak on. W 1923 r. rozpoczął nowicjat u jezuitów. Dziesięć lat później przyjął święcenia kapłańskie. Uczył religii w Kolegium św. Ignacego, kształcił także przyszłych nauczycieli na uniwersytecie katolickim w Santiago. Poświęcał się pracy w ubogich obszarach miasta tak często, jak tylko pozwalały mu na to jego obowiązki. W 1941 r. wydał dzieło "Czy Kuba jest krajem katolickim?" i stał się narodowym kapelanem Akcji Katolickiej. W 1944 r. zaczął pracę w El Hagar de Cristo, które gromadziło bezdomnych i ratowało porzucone dzieci. W 1947 r. założył stowarzyszenie, mające promować chrześcijańskie związki zawodowe. Zmarł z powodu raka 18 sierpnia 1952 r. Beatyfikował go 16 października 1994 r. Jan Paweł II.


Więcej o nowych polskich świętych:

Serwis internetowy Watykanu
Oficjalna biografia Józefa Bilczewskiego przed jego kanonizacją
Format HTML

Serwis internetowy Watykanu
Oficjalna biografia Józefa Bilczewskiego przed jego beatyfikacją
Format HTML

e.kai.pl
Abp Bilczewski: święty, pasterz, uczony i społecznik
Format HTML

Mateusz Markiewicz
Św. abp Józef Bilczewski
Format HTML

Jan Paweł II
Przyjmijcie duchowe przesłanie waszych błogosławionych
Homila podczas beatyfikacji Józefa Bilczewskiego i Zygmunta Gorazdowskiego, Lwów, 26.06.2001
Format HTML

kard. Marian Jaworski
Prezentacja postaci abpa Józefa Bilczewskiego
Format HTML

ks. Robert Nęcek
W oczekiwaniu na beatyfikację
Format HTML

ks. Jan Machniak
Abp Józef Bilczewski - pasterz archidiecezji lwowskiej
Format HTML

Alina Świeży-Sobel
Świętych nam potrzeba!
O abp Józefie Bilczewskim
Format HTML

ks. Franciszek Płaczek
Arcybiskup lwowski Józef Bilczewski
Format HTML

o. Zachariasz S. Jabłoński
Na beatyfikację sługi Bożego abpa Józefa Bilczewskiego, konfratra paulinów
Format HTML

Serwis internetowy Watykanu
Oficjalna biografia Zygmunta Gorazdowskiego przed jego kanonizacją
Format HTML

Serwis internetowy Watykanu
Oficjalna biografia Zygmunta Gorazdowskiego przed jego beatyfikacją
Format HTML

e.kai.pl
Św. ks. Zygmunt Gorazdowski - Ksiądz Dziadów
Format HTML

Mateusz Markiewicz
Św. Zygmunt Gorazdowski, prezbiter
Format HTML

Jan Paweł II
Przyjmijcie duchowe przesłanie waszych błogosławionych
Homila podczas beatyfikacji Józefa Bilczewskiego i Zygmunta Gorazdowskiego, Lwów, 26.06.2001
Format HTML

kard. Marian Jaworski
Prezentacja postaci ks. Zygmunta Gorazdowskiego
Format HTML

s. Dolores Siuta CSSJ
Lwowski Apostoł Bożego Miłosierdzia
Format HTML

Marek A. Koprowski
Lwowski "ksiądz dziadów"
Format HTML

Zgromadzenie Sióstr św. Józefa
Serwis internetowy
Format HTML

Zgromadzenie Sióstr św. Józefa
Serwis poświęcony Zygmuntowi Gorazdowskiemu
Format HTML

Franciszkanie.pl
Ks. Gorazdowski będzie świętym
Format HTML

"Nowe życie"
Nowi polscy błogosławieni - o abp. Józefie Bilczewskim i ks. Zygmuncie Gorazdowskim
Format HTML

Mariusz Trojnar
Życiorys bł. ks. Zygmunta Gorazdowskiego
Format HTML

Mariusz Trojnar
Modlitwa o uproszenie łask za przyczyną bł. ks. Zygmunta Gorazdowskiego
Format HTML