Adam z Bremy (+ przed rokiem 1085) pisze, że Zygfryd był biskupem, misjonarzem Szwecji. Według podania najpierw apostołował w Danii, gdzie w miejscowości Värend wystawił kościół. Potem udał się do Norwegii na zaproszenie króla. W okolicy Växjö założył biskupstwo. Następnie swoją misyjną działalność przeniósł do Norwegii, gdzie miał ochrzcić tamtejszego króla, Olafa III (Olofa) Skötkonunga (+ 1030), który odtąd żarliwie szerzył wiarę w swojej ojczyźnie. Długi czas pokazywano chrzcielnicę w Husaby, gdzie ten chrzest miał się odbyć.
Kult św. Zygfryda był w Skandynawii bardzo rozpowszechniony. Święty miał tam wiele kościołów wystawionych ku swojej czci. Na prośbę króla polskiego Zygmunta III Stolica Apostolska włączyła świętych szwedzkich do liturgii polskiej. Do roku 1912 pamiątkę św. Zygfryda obchodzono 25 lutego. Grób Świętego w Växjö był otoczony wielką czcią do roku 1612. Protestanci ten kult znieśli.