Jan Antoni Farina urodził się w Gambellarze niedaleko Vincenzy 11 stycznia 1803 r. jako drugi spośród pięciu braci. Jego rodziców wyróżniała głęboka wiara. Po przedwczesnej śmierci ojca Jan zamieszkał wraz z matką i rodzeństwem u wuja-księdza, który zadbał o jego formację duchową.
Mając 15 lat, wstąpił do seminarium diecezjalnego w Vincenzy. Spośród innych kleryków wyróżniał się dobrocią duszy i szczególnymi zdolnościami. Gdy miał 21 lat i był sam jeszcze studentem teologii, został wyznaczony do nauczania w seminarium. 14 stycznia 1827 r. przyjął święcenia kapłańskie. W pierwszych latach posługi kapłańskiej pełnił różne obowiązki: przez 18 lat był wykładowcą w seminarium, przez 10 lat - wikariuszem w parafii św. Piotra w Vicenzy, członkiem instytucji kulturalnych, kościelnych i charytatywnych oraz dyrektorem publicznej szkoły podstawowej i średniej. W 1831 r. dał początek pierwszej żeńskiej szkole ludowej w mieście, a pięć lat później założył zgromadzenie Sióstr Nauczycielek św. Doroty Córek Najświętszych Serc. Chciał, by jego siostry poświęciły się pracy dla dziewcząt z dobrych rodzin, głuchoniemych i niewidomych; skierował je do opieki nad chorymi, starszymi, w szpitalach i przytułkach.
W 1850 r. otrzymał nominację na biskupa Trevizo, a w dniu 19 stycznia 1851 r. przyjął sakrę biskupią. W diecezji rozwinął wieloraką działalność apostolską: rozpoczął wizytację parafii, zorganizował we wszystkich parafiach stowarzyszenia pomocy materialnej i duchowej ubogim. Nazwany był Biskupem Ubogich. Troszczył się o odnowę moralną wiernych, zajmował się formacją intelektualną i duchową duchowieństwa i wiernych, nauką i katechizacją młodzieży. Przez wiele lat jego biskupstwo w Trevizo było niepokojone przez kwestie prawne związane z kapitułą katedralną, które powodowały głębokie cierpienie i utrudniały realizację jego programu duszpasterskiego, hamując wiele inicjatyw, aż do uniemożliwienia przeprowadzenia synodu diecezjalnego.
W dniu 18 czerwca 1860 r. Jan Antoni został przeniesiony do Vincenzy, gdzie wprowadził w życie rozległy program odnowy i rozwinął imponującą działalność duszpasterską, katechizację dzieci, reformę nauki i dyscypliny w seminarium. Zwołał synod diecezjalny, który nie obradował w tej diecezji od 1689 r. Podczas wizyty duszpasterskiej docierał, niekiedy wiele kilometrów pieszo lub na mule, do małych miejscowości położonych w górach, które nigdy nie gościły biskupa. Założył liczne grupy kapłańskie, aby pomagać starszym i ubogim księżom, a także w celu głoszenia rekolekcji dla świeckich. Uczestniczył też - między grudniem 1869 r. a czerwcem 1870 r. - w obradach Soboru Watykańskiego I. Należał do nurtu popierającego inicjatywę ogłoszenia dogmatu o nieomylności papieża.
Zmarł 4 marca 1886 r. po ciężkiej chorobie. Był troskliwym pasterzem, opiekunem ubogich, wrażliwym nauczycielem i wychowawcą. Do grona błogosławionych wprowadził go św. Jan Paweł II w dniu 4 listopada 2001 r. Jego kanonizacji dokonał papież Franciszek na placu św. Piotra w Rzymie 23 listopada 2014 r.