O Prokopie zachowało się dosyć sporo źródeł średniowiecznych, co świadczy, że kiedyś kult jego był o wiele żywszy. Do naszych czasów zachowały się Żywot mniejszy z wieku XII i Żywot większy z wieku XIV. Niestety, dawne żywoty nie akcentowały danych biograficznych, ale ascetyczne. Dlatego faktycznie o Świętym historia przekazała nam bardzo skąpe informacje.
Prokop urodził się zapewne w pierwszych latach wieku XI, gdy u nas panował Bolesław Chrobry. Miejscem jego urodzin była Chotounia, niedaleko Kourim (Czechy). Wiemy o nim tylko tyle, że był kapłanem diecezjalnym. W Czechach panował wówczas powszechny zwyczaj, że kapłani katoliccy żenili się. Miał więc Prokop żonę i dzieci. Jeden z jego synów, Emmeran, został opatem w Sazawie. Opactwo benedyktyńskie w tym mieście miał ufundować sam Prokop. Nie wiemy, w jakich okolicznościach zapoznał się z obrządkiem wschodnim, który do Moraw i Czech wprowadzili święci Cyryl i Metody (w. IX). Zapewne istniały w Czechach jeszcze jakieś jego ślady. Prokop miał przejść na ten obrządek lub może nawet w nim się urodził. Według podania udał się na Ruś i stamtąd przywiózł księgi liturgiczne, pisane cyrylicą w języku słowiańskim. Klasztor w Sazawie, który założył, miał pielęgnować ten obrządek. Prokop cieszył się poparciem książąt czeskich: Oldrzycha i Brzetysława I. Zamieszkał w pobliżu opactwa jako pustelnik. Zmarł 25 marca, w uroczystość Zwiastowania, w 1053 roku.
Po śmierci Prokopa klasztor w Sazawie został podporządkowany łacińskiemu opactwu benedyktynów w Brzewnowie. Obrządek słowiański w nim zlikwidowano. Kult Prokopa pozostał. Zatwierdził go też urzędowo papież Innocenty III w 1204 roku, a potwierdził papież Pius VII w 1804 roku. Śmiertelne szczątki Prokopa przeniesiono w roku 1588 do Pragi i umieszczono je w kościele Wszystkich Świętych. Kiedy w późniejszym średniowieczu w okolicach Sazawy rozwinął się przemysł górniczy, Prokop został patronem tamtejszych górników.