Metody urodził się w 797 r. w Syrakuzach na Sycylii w zamożnej rodzinie. Wcześnie wstąpił do zakonu. Wybudował klasztor na wyspie Chios. Wezwany przez ówczesnego patriarchę Konstantynopola, św. Nicefora, był wkrótce świadkiem jego wygnania. Szerzyła się wówczas herezja tzw. ikonoklastów (obrazoburców), którzy mając za sobą cesarza Leona V Armeńczyka, prześladowali czcicieli ikon. Metody został wysłany do Rzymu, aby powiadomić o tym papieża. Po powrocie uwięziono go, poddano chłoście i zesłano na 7 lat na wyspę Antigoni na Morzu Czarnym.
W roku 842, kiedy objęła tron cesarzowa Teodora, wezwała Metodego z wygnania i powołała go na stolicę patriarchy. Wtedy Metody zwołał sobór, który w pełni potwierdził prawo oddawania czci świętym obrazom. Do pomocy zaprosił św. Symeona z Lesbos i św. Michała Sincello. Żył w wielkiej przyjaźni ze świętymi: Naukracjuszem i Teofanem Grapto. Dla wynagrodzenia Matce Bożej za zniewagi, wyrządzone Jej wizerunkom, sprowadził z Rzymu szereg obrazów i urządził z nimi wielką procesję po ulicach Konstantynopola. Sprowadził z wygnania relikwie św. Teodora Studyty i św. Józefa, jego brata. Na metropolitalną stolicę do Nikomedii przeznaczył św. Teofilakta. Biskupów i przełożonych klasztorów oraz kapłanów, którzy ulękli się cesarza i opowiedzieli się za wyrzuceniem z kościołów relikwii i obrazów świętych, deponował. Dla Kościoła Wschodniego ustanowił doroczne "święto prawowierności".
W przeczuciu bliskiej śmierci wydał list, w którym przebaczył wszystkim swoim wrogom i prosił o przebaczenie tych, którym mimowolnie wyrządził jakąś krzywdę. Zmarł 14 czerwca 847 r., mając 50 lat. Jego ciało pochowano w kościele Dwunastu Apostołów. Focjusz ułożył ku jego czci hymn. Metody zostawił po sobie wiele pism. Wśród nich: Historię prawa Kościoła greckiego, Żywot św. Mikołaja, Żywot św. Teodora Studyty, kazania i hymny.

W ikonografii przedstawiany jest w liturgicznych szatach biskupich jako starszy mężczyzna z niedługą, kasztanową brodą. Prawą dłonią błogosławi, w lewej trzyma ikonę Chrystusa.