Julia urodziła się 28 listopada 1756 roku w Barfleur w Normandii (Francja). Była najstarszą wśród siedmiorga dzieci Jana Postela i Teresy Levallios. Jeszcze tego samego dnia udzielono jej chrztu, dając jej imiona: Julia, Franciszka, Katarzyna.
Od dziecka ujawniała żywy charakter. W dziewiątym roku życia złożyła ślub dozgonnej czystości. W tym też roku miejscowy proboszcz udzielił dziewczynce Pierwszej Komunii świętej, chociaż wtedy dopuszczano do tego sakramentu znacznie później. Od tego dnia Julia miała zwyczaj przystępować za zezwoleniem spowiednika codziennie do Komunii świętej, chociaż to również nie było w zwyczaju.
Po ukończeniu szkoły podstawowej rodzice oddali córkę na dalsze kształcenie i wychowanie do benedyktynek w Valognes. Dziewczyna nie wstąpiła jednak do nich, gdyż uznała, że żyją one zbyt zamożnie.
Za cel życia obrała sobie założenie szkół i internatów, które pozwoliłyby dziewczętom przygotować się dobrze do życia w rodzinie i w społeczeństwie. Postanowiła założyć bezpłatną szkołę dla dziewcząt ubogich. Początki były trudne, gdyż Julia była sama i musiała borykać się z trudnościami lokalowymi i finansowymi. Kiedy dzięki ofiarności ludzi dzieło zaczęło nabierać konkretnych kształtów, wybuchła rewolucja francuska. W 1789 roku zebrała się Konstytuanta. W roku następnym (1790) uchwalono tzw. Konstytucję cywilną kleru, która nakazywała kapłanom złożyć przysięgę na wierność nowej konstytucji, w wielu artykułach sprzecznej z nauką Kościoła. Nowy proboszcz parafii złożył przysięgę, ale dwaj jego wikariusze odmówili i byli zmuszeni ratować swoje życie ucieczką do Anglii. Z tej okazji święte naczynia i parafialną bibliotekę oddali na przechowanie Julii.
Kiedy w 1791 roku benedyktynki z Contentin zostały wyrzucone ze swojego klasztoru, biskup zezwolił, aby w domu Julii był przechowywany Najświętszy Sakrament. Zezwolił także Julii na codzienną Komunię świętą, aż do ostatniej Hostii, jaka pozostanie. Julia została zmuszona również do likwidacji rozpoczętego dzieła. Domek wynajęty na ten cel przeznaczyła na schronienie dla ukrywających się kapłanów. W nocy odprawiano w jej domu Mszę świętą. Korzystając z tego, że mieszkała nad samym Morzem Północnym, ułatwiała kapłanom ucieczkę z Francji do Anglii. Potajemnie katechizowała dzieci, a siostry, które musiały opuścić swoje klasztory, zatrudniała do pracy apostolskiej wśród chorych i opuszczonych, starając się równocześnie o utrzymanie dla nich.
Po rewolucji francuskiej otworzyło się przed Julią szerokie pole pracy. Przeniosła się do Cherbourga, gdzie miała o wiele większe możliwości działania. Kapelan pewnego przytułku ofiarował jej domek, który stał się równocześnie kolebką nowej rodziny zakonnej. Najpierw zgłosiły się dwie kobiety. Z ich pomocą założyła szkołę dla 300 dziewcząt. W roku 1807 złożyła za zezwoleniem biskupa wraz z towarzyszkami śluby zakonne. Wtedy też przybrała sobie imię Marii Magdaleny. Napisała konstytucje dla nowej rodziny zakonnej, której dała nazwę "Ubogie Córki Miłosierdzia". Siostry zobowiązywały się do bezpłatnego uczenia.
Dzieło okazało się opatrznościowe. Zaczęły mnożyć się oferty z różnych stron. Poza szkołami Maria Magdalena zaczęła zakładać sierocińce. W 1832 r. otrzymała dla swojego dzieła opuszczone i zrujnowane opactwo benedyktynek w Saint-Sauveur-le-Vicomte. Tu założyła pensjonat dla panienek, sierociniec i bezpłatną szkołę podstawową. Siostry same pracowały przy odbudowie i założyły obok duży ogród, z którego dochodów się utrzymywały.
Maria Magdalena Postel zmarła mając 90 lat, w dniu 14 lipca 1846 roku w Saint-Sauveur. Tam też ją pochowano. Papież św. Pius X wyniósł ją do chwały błogosławionych w 1908 roku, a papież Pius XI w świętym roku jubileuszowym, 1925, dokonał jej uroczystej kanonizacji.