Bonifacja Rodríguez Castro urodziła się 6 czerwca 1837 r. w hiszpańskiej Salamance. Po ukończeniu szkoły podstawowej zaczęła uczyć się rzemiosła, a w wieku 15 lat, po śmierci ojca, poszła do pracy, by pomóc matce w utrzymaniu rodziny. Po uporaniu się z problemami finansowymi Bonifacja otworzyła warsztat krawiecki, w którym pracowała z wielkim poświęceniem. Wielkim nabożeństwem otaczała Matkę Bożą i św. Józefa.
W 1865 r., po wyjściu za mąż siostry, Bonifacja została sama z matką. Poświęcały wiele czasu życiu duchowemu. Ich dom i warsztat stał się miejscem spotkań grupy młodych kobiet pociągniętych świadectwem życia Bonifacji. W październiku 1870 r. do Salamanki przyjechał kataloński jezuita Francisco Javier Butinya i Hospital (1834-1899), który prowadził działalność apostolską wśród robotników. Bonifacja zwróciła się do niego z prośbą, by został jej kierownikiem duchownym.
10 stycznia 1874 r. na mocy dekretu biskupa Salamanki Bonifacja wraz z sześcioma towarzyszkami (wśród nich była jej matka) założyła w swoim domu zgromadzenie Służebnic św. Józefa. Siostry łączyły kontemplację ukrytego życia Świętej Rodziny z pracą oraz współpracą ze świeckimi. W macierzystym domu instytutu, zwanym Warsztatem Nazaretańskim, pracowały obok zakonnic ubogie kobiety, które siostry chroniły w ten sposób przed rozmaitymi niebezpieczeństwami i wyzyskiem.
Już trzy miesiące po powstaniu nowego zgromadzenia o. Francisco Butinya musiał opuścić Hiszpanię, razem z innymi jezuitami wydalonymi z kraju przez ówczesny rząd. W styczniu 1875 r. biskup Lluch y Garriga, który podpisał dekret erygujący zgromadzenie, został przeniesiony do Barcelony. Te dwie zmiany zapoczątkowały okres wielkich prób w życiu Bonifacji. Nowi asystenci kościelni, należący do kleru diecezjalnego, stanowczo sprzeciwili się koncepcji domu zakonnego jako miejsca pracy, w którym w dodatku znajdowały schronienie świeckie kobiety. Zaproponowano daleko idące zmiany Konstytucji zakonnych, na co założycielka nie mogła się jednak zgodzić, uważając, iż wypaczają one oryginalny charakter instytutu. Niestety, większość sióstr nie zaakceptowała jej stanowiska.
W czasie pogłębiającego się konfliktu Bonifacja została pozbawiona funkcji przełożonej. Z pomocą kilku współsióstr i za aprobatą lokalnego biskupa otworzyła nowy dom w Zamorze i 25 lipca 1883 r. opuściła rodzinną Salamankę. 1 lipca 1901 r. Leon XIII zaaprobował zgromadzenie Służebnic św. Józefa, ale z wykluczeniem domu w Zamorze. Bonifacja przyjęła tę decyzję z bólem, ale w duchu posłuszeństwa. Nie traciła nadziei, że zgromadzenie powróci do oryginalnego charyzmatu i przezwycięży podział. Tak też się stało.
W dniu jej śmierci, 8 sierpnia 1905 r., Bonifację otaczały nieliczne współsiostry i społeczność Zamory, przekonana o jej świętości. Dwa lata później dom w Zamorze został wcielony do zgromadzenia. Beatyfikował ją 9 października 2003 r. św. Jan Paweł II, a kanonizował 23 października 2011 r. papież Benedykt XVI.