Paweł urodził się 16 stycznia 1872 r. w Avellino we Włoszech. Po ukończeniu szkół w rodzinnej miejscowości oraz w Neapolu rozpoczął studia na Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie, które przerwał we wrześniu 1891 r., by wstąpić do seminarium Instytutu Misji Zagranicznych w Mediolanie. Święcenia kapłańskie przyjął 19 maja 1894 r., a rok później wyjechał na misje do Toungoo w Birmie.
Zły stan zdrowia trzykrotnie zmuszał go do przerwania pracy i powrotu do ojczyzny. Definitywnie musiał powrócić do Włoch w 1907 r. Przeżył to bardzo boleśnie. Począwszy od 1909 r. prowadził intensywną działalność na rzecz wspierania misji wśród wiernych i duchowieństwa. Pragnąc stworzyć lepsze warunki dla współpracy w apostolacie osób świeckich i kapłanów, założył w 1916 r. Unię Misyjną Duchowieństwa, którą w 1956 r. Pius XII uznał za dzieło papieskie. Dziś jest to Papieska Unia Misyjna, działająca na całym świecie. Skupia ona kapłanów, seminarzystów, osoby konsekrowane i ludzi świeckich.
W 1909 r. ks. Paweł został redaktorem naczelnym "Misji Katolickich", w 1914 r. założył pismo "Propaganda Misyjna", a w 1919 r. - "Włochy Misyjne" dla młodzieży. Na polecenie ówczesnej Kongregacji Rozkrzewiania Wiary założył w Ducenta w regionie Kampania seminarium Najświętszego Serca dla misjonarzy.
W 1924 r. został wybrany przełożonym generalnym Instytutu Misji Zagranicznych w Mediolanie, który w 1926 r., po połączeniu z rzymskim seminarium misyjnym, został przekształcony w Papieski Instytut Misji Zagranicznych. Na mocy decyzji Instytutu w 1936 r. ks. Manna założył Zgromadzenie Sióstr Misjonarek Niepokalanej.
Był niezwykle płodnym pisarzem. Pozostawił ok. 70 tomów pism, które przyczyniły się do wzbudzenia wielu powołań misyjnych oraz do odnowy metod prowadzenia ewangelizacji. Całe swoje życie poświęcił bez reszty misjom. Zmarł 15 września 1952 r. w Neapolu. Został beatyfikowany przez św. Jana Pawła II w dniu 4 listopada 2001 r. na placu świętego Piotra w Rzymie.