Antoni jest pierwszym przedstawicielem narodu słoweńskiego wśród błogosławionych Kościoła katolickiego. Przyszedł na świat w dniu 26 listopada 1800 roku w Slom, leżącym na terenie parafii Ponika (diecezja Lavant-Maribor) w Słowenii. Wzrastał w religijnej atmosferze domu rodzinnego. Po ukończeniu nauki w szkole powszechnej i gimnazjalnej wyjechał na studia do Tybingi. Studia teologiczne ukończył w 1824 roku. Wówczas też przyjął święcenia kapłańskie. Zasłynął jako wybitny biblista i doskonały kaznodzieja. W 1842 roku został mianowany biskupem Mariboru. Swój program jako biskup zawarł w dewizie: Omnia ad maiorem Dei gloriam (Wszystko dla większej chwały Bożej).
Wspierał pracę kleryków regularnych i misjonarzy lazarystów (nazywanych też Misjonarzami św. Wincentego a Paulo), których zaprosił do swej diecezji w 1851 roku. Wiele uwagi poświęcał kulturze. Rozumiał doskonale, że wielkie znaczenie dla przyszłości narodu ma zachowanie dziedzictwa i tożsamości chrześcijańskiej. Swoje serce oddał zabieganiu o podniesienie poziomu wykształcenia mieszkańców, zwłaszcza młodzieży. Z pracą duszpasterską łączył troskę o krzewienie kultury, która jest bogactwem narodu i wspólnym dziedzictwem wszystkich. Mawiał, że "kultura jest glebą, z której naród może czerpać soki niezbędne dla swego wzrostu i rozwoju".
Przyczynił się do otwarcia wielu szkół. Popierał wydawanie książek przydatnych w wychowaniu i formacji duchowej. Twierdził, że "jeśli młodzi schodzą na złą drogę, często należy szukać przyczyn w braku należytego wychowania. Rodzina, szkoła i Kościół winny wspólnymi siłami realizować przemyślany program wychowawczy, zachowując własną sferę autonomii, ale troszcząc się o wspólne wartości".
Podjął intensywne działania na rzecz jednoczenia chrześcijan. Tej sprawie oddał całe swoje życie. Troszczył się o język ojczysty. Popierał wszelkie reformy mające na celu rozwój kulturalny kraju, nie szczędził wysiłków, aby jego naród mógł zajmować godne miejsce w Europie, jednocześnie nie ulegał nacjonalizmowi i nie przeciwstawiał się dążeniom narodów ościennych. Był prawdziwym patriotą i prawdziwym katolikiem.
Jego działalność wywarła decydujący wpływ na dzieje narodu i przyczyniła się w znacznej mierze do uzyskania niepodległości. "Wzorem Chrystusa stał się dobrym samarytaninem narodu słoweńskiego oraz troszczył się o formację duchowieństwa i świeckich. Z apostolską gorliwością, która do dziś jest dla nas przykładem, prowadził niestrudzenie dzieło ewangelizacji, organizując misje ludowe, zakładając liczne bractwa, głosząc rekolekcje, publikując pieśni ludowe i pisma religijne. Był w najpełniejszym tego słowa znaczeniu pasterzem katolickim, a przełożeni kościelni powierzali mu ważne funkcje duszpasterskie także w innych regionach ówczesnego państwa" - mówił o nim św. Jan Paweł II.
Antoni zmarł 24 września 1866 roku. Do grona błogosławionych wprowadził go św. Jan Paweł II w dniu 19 września 1999 roku w Mariborze, podczas podróży apostolskiej do Słowenii.