Donat pochodził z Irlandii, urodził się w zamożnej rodzinie. Był prawdopodobnie mnichem lub nauczycielem gramatyki. Podczas pielgrzymki do Rzymu, którą odbył ze swoim przyjacielem Andrzejem w roku 825 (podawane są też lata 826 albo 829), znalazł się w toskańskim miasteczku Fiesole. Tam, mimo jego protestów, wybrano go przez aklamację na biskupa. Według podań, w okolicznościach jego przybycia dopatrzono się znaku Opatrzności Bożej (donatus a Domino oznacza dany przez Boga).
Donat pełnił posługę biskupa przez 50 - podobno bardzo trudnych - lat. Szczególną troską otaczał w swojej diecezji sprawy nauczania. Brał udział w koronacji Ludwika II (855) oraz w synodzie rzymskim (861). Od cesarza Ludwika II otrzymał w roku 866 przywilej, który potwierdził Karol Łysy, na mocy którego miastu i Kościołowi w Fiesole zapewniono nienaruszalność dóbr. Donat pozostawił po sobie teksty poetyckie: poematy na cześć swojej irlandzkiej ojczyzny oraz Żywot św. Brygidy, irlandzkiej Świętej z V w.
Zmarł w 875 lub 877 r. Pochowano go w katedrze, a na grobie wyryto epitafium, które sam podyktował. Przetrwało ono do dziś w katedrze św. Romulusa, wybudowanej w XI w. na miejscu poprzedniej świątyni, w której modlił się św. Donat.

W ikonografii św. Donat przedstawiany jest w stroju biskupim. Stoi obok Matki Bożej. Jego atrybutem jest rozbity kielich.