Anicjusz Manliusz Torkwatus Seweryn Boecjusz był rodowitym Rzymianinem. Urodził się około roku 475. Jego ojciec był senatorem rzymskim z rodu Anicjuszów. Za króla Odoakra piastował urząd konsula. Po śmierci ojca godność ta spadła na syna. Pozostał przy niej nawet wtedy, gdy król Ostrogotów, Teodoryk, zdobył Rzym i opanował Italię. Niestety, zazdrośni wrogowie oskarżyli Boecjusza przed Teodorykiem, że knuje przeciwko niemu spisek. Podejrzliwy król kazał aresztować Seweryna i uwięzić go w Pavii. Pozbawił go wszystkich godności i majątku, a w końcu, po zadanych mu mękach, nakazał go stracić (524). Niedługo potem ofiarą tej samej podejrzliwości padł Symmach, teść Boecjusza (525), i papież św. Jan I (526).
Od samego początku uważano Boecjusza za męczennika. W roku 526 przeniesiono jego relikwie do kościoła św. Piotra in Ciel d'Oro. W roku 1799 przeniesiono je do katedry, ale w roku 1923 oddano je ponownie do kościoła św. Piotra. Trumienka z jego relikwiami znajduje się do dziś w krypcie tego kościoła. Papież Leon XIII dekretem z 15 grudnia 1883 roku zatwierdził kult Seweryna dla miasta Pavii. Święty doznaje czci również w Rzymie w kościele S. Maria in Portico in Campitelli, gdzie czci doznaje również jego krewna, św. Galia.
Seweryn Boecjusz zostawił nam przekłady na język łaciński (z języka greckiego): Euklidesa, Nikomacha, Archimedesa, Pitagorasa i Arystotelesa, traktujące o arytmetyce, geometrii, mechanice, fizyce, muzyce, logice, etyce i filozofii. Ze wszystkich jednak dzieł największą sławę - tak dalece, że było tłumaczone na niemal wszystkie języki europejskie, - zdobyło mu jego dzieło oryginalne: O pociesze, jak płynie z filozofii. Autor wykazuje w nim, że dobra doczesne nie przynoszą człowiekowi pełnego szczęścia. Dlatego ich utrata nie powinna go czynić nieszczęśliwym. Prawdziwe szczęście jest tylko w Bogu, który jest najwyższym dobrem i szczęściem, i ostatecznym celem człowieka.
Seweryn zostawił jeszcze drugie dziełko: Krótki wykład religii chrześcijańskiej. Ale św. Seweryn umiał nie tylko pięknie o życiu chrześcijańskim pisać, ale także i w chrześcijański sposób żyć. Dlatego i jego tragiczną śmierć potomność poczytała jako męczeństwo poniesione z rąk ariańskiego króla.