Krystyna urodziła się w 1242 r. w Stommeln, położonym między Kolonią a Neuss (Niemcy). Już jako jedenastolatka doznawała objawień Chrystusa. Przez całe życie przeżywała ekstatyczne wizje i doświadczała strasznych ataków diabła. Jej życie było tak niezwykłe, że gdyby jej doświadczenia nie były widziane i notowane przez naocznych świadków, najpewniej przypisano by jej halucynacje, konfabulację lub chorobę psychiczną.
Chciała zostać beginką, ale przebywała wśród sióstr w Kolonii tylko przez rok. Potem wróciła do swej rodzinnej miejscowości i pozostawała pod opieką o. Jana z Kolonii, księdza z jej parafii, który zaświadczył o tym, że diabeł trzykrotnie wyciągał ją z łóżka. Raz znaleziono ją wyrzuconą na dach domu. Kiedy indziej o. Jan osobiście odwiązywał ją w obecności jej matki i innych osób od drzewa w ogrodzie, przy którym diabeł ją zostawił. Świadkowie mogli też dotknąć gorących kamieni, które diabeł przytwierdzał do jej ciała, by ją dręczyć.
W 1267 r. zaczął towarzyszyć Krystynie dominikanin Piotr z Gotlandii, który do 1286 r. opisywał jej najrozmaitsze przeżycia. Przekazał informacje m.in. o znalezieniu Krystyny w dole pełnym błota; sama Krystyna nie wiedziała, jak to się stało. Zdarzyło się też, że ojciec Piotr i inni dominikanie, duchowni i osoby świeckie, byli oblewani pomyjami, które nagle, nie wiadomo skąd się pojawiały, prawdopodobnie dlatego, że w tym czasie gościli u Krystyny. W relacjach o. Piotra można znaleźć opisy również innych form dręczenia.
W 1269 r. Krystyna otrzymała łaskę stygmatów. Chociaż była nękana przez szatana przez długi okres, dożyła wieku 70 lat. Zmarła 6 listopada 1312 r. Już wtedy uważana była za świętą. Pochowano ją na cmentarzu w Stommeln, później jednak jej ciało przeniesiono do miejscowego kościoła. Od roku 1584 przechowywane jest ono w Nideggen. Jej kult został zaaprobowany w 1908 r. przez Piusa X.