Franciszka Lloret Marti urodziła się w 1875 r. w Villajoyosa w Hiszpanii. Przygotowywała się do zawodu nauczyciela. W 1903 r. wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Nauki Chrześcijańskiej (hiszp. Instituto de Hermanas de la Doctrina Christiana), założonego w XIX w. przez Michalinę Grau. Zgromadzenie zajmowało się nauczaniem katechizmu - zarówno dzieci, jak i dorosłych. Rozpoczynając życie zakonne, przyjęła imię Anieli od św. Józefa. Śluby wieczyste złożyła w 1905 r. Była sekretarzem generalnym zgromadzenia, potem przełożoną jednego z domów zgromadzenia, wreszcie w 1936 r. została przełożoną generalną.
Po powstaniu w kwietniu 1931 r. w Hiszpanii tzw. Drugiej Republiki, nastąpił okres publicznego zwalczania wierzących. Ograniczano prawa Kościoła, wprowadzono świeckie rozwiązania do ustawodawstwa (np. rozwody). Za tym poszły także fizyczne akty przemocy. Między listopadem 1933 r. a październikiem 1934 r. zamordowano 33 kapłanów i braci zakonnych.
W 1936 r. w Hiszpanii wybuchła wojna domowa. W ciągu kolejnych lat spalono setki kościołów, kolejne dziesiątki zamknięto, konfiskując znajdujące się w nich dobra. W trakcie wojny domowej zamordowano ponad 7 tys. kapłanów i zakonników, w tym 12 biskupów. Świeckich katolików zamordowanych za wiarę nie sposób policzyć.
18 lipca 1936 r., w dzień po ogłoszeniu Powstania Narodowego przez generała Franco, siostra Aniela, wówczas już przełożona generalna zgromadzenia, na żądanie władz opuściła wraz 13 współsiostrami i jedną z nowicjuszek dom macierzysty w Mislata. Aby ocalić siostry, Aniela nakazała im przebranie się w cywilne ubrania i przeniosła się z nimi do prywatnego domu na obrzeżach Walencji. Przez cztery miesiące, świadome niebezpieczeństwa, siostry prowadziły życie kontemplacyjne, poświęcały się modlitwie i - w miarę skromnych możliwości - próbowały prowadzić bardziej aktywną działalność zgodną z ich powołaniem.

19 listopada 1936 r. do domu, gdzie przebywały, wpadła lewacka bojówka Czerwonej Milicji. Siostry zostały wypędzono z domu i nakazano im marsz do Picadero de Paterna, miejscowości znajdującej się w odległości 6 km od Walencji. Następnego dnia w nocy zostały rozstrzelane. Świadkowie mówili, że w ostatnich słowach wybaczały swoim oprawcom. Tego dnia zamordowano 15 sióstr, w tym s. Anielę i jedną nowicjuszkę. Zostały pochowane na cmentarzu w Walencji. Zachowała się dokumentacja fotograficzna z ich pogrzebu, będąca jednocześnie dokumentacją ich męczeństwa, wraz z opisem i podpisami świadków.
Dwie inne siostry, które przebywały w Carlet, zostały aresztowane wcześniej - 19 września 1936 r. W nocy z 28 na 29 września zamordowano je w pobliżu Llosa de Ranes.
Łącznie 17 sióstr ze Zgromadzenia Sióstr Nauki Chrześcijańskiej beatyfikował papież św. Jan Paweł II 1 października 1995 r. w gronie 110 męczenników z czasów rewolucji francuskiej i wojny domowej w Hiszpanii. Papież mówił wtedy:

Męczeństwo jest niezwykłym darem Ducha Świętego: darem dla całego Kościoła. Znajduje zwieńczenie w dzisiejszej liturgii beatyfikacyjnej, w której oddajemy w szczególny sposób chwałę Bogu: Te martyrum candidatus laudat exercitus. Bóg, który poprzez uroczysty akt Kościoła - to znaczy przez beatyfikację - wieńczy nagrodą ich zasługi, zarazem ujawnia łaskę, którą ich obdarował, jak głosi liturgia: Eorum coronando, tua dona coronas.
"Ty natomiast, o człowiecze Boży, podążaj za miłością" (por. 1 Tm 6, 11). Ta zachęta Pawłowa znalazła wypełnienie w męczeństwie m. Angeles de San José Lloret Martí i szesnastu Sióstr Nauki Chrześcijańskiej. Gdy wiele wspólnot zgromadzenia ulegało rozproszeniu, m. Angeles de San José zgromadziła w prywatnym mieszkaniu siostry nie mające rodziny ani przyjaciół, którzy mogliby je przyjąć. Tam właśnie, żyjąc na co dzień braterską miłością, odkryły, że prześladowanie, ubóstwo i cierpienie też mogą się stać drogami wiodącymi do Boga. Praktykując to, czego tyle razy nauczały podczas lekcji katechizmu, siostry przeżyły swoje ostatnie miesiące szyjąc odzież dla tych, którzy mieli je zabić. Ich śmierć i wyniesienie do chwały mówią nam zatem o mocy Zmartwychwstałego i o konieczności podjęcia z poświęceniem zadania ewangelizacji. Autonomiczny Region Walencji i Katalonia wpisują dziś nowe imiona do swego martyrologium.

Do tej pory beatyfikowano w sumie około 1000 męczenników z czasów wojny domowej w Hiszpanii; proces jeszcze kilku tysięcy jest w toku. Męczennicy ci nie należeli do żadnego ugrupowania politycznego. Nie zginęli na froncie czy w bitwie, ale szukano ich w domach, aresztowano, więziono i rozstrzeliwano tylko dlatego, że byli chrześcijanami, kapłanami bądź zakonnicami; tylko dlatego, że należeli do Akcji Katolickiej lub do Kościoła. Zostali rozstrzelani za wiarę. Św. Jan Paweł II, który wznowił procesy beatyfikacyjne hiszpańskich męczenników duchownych, beatyfikował w ciągu 27 lat swego pontyfikatu 468 spośród nich, a 11 beatyfikował i kanonizował.