Weridiana pochodziła ze znakomitego rodu Attavanti. Urodziła się w Castelfiorentino w Toskanii (nie znamy daty). Podobnie jak św. Brygida z Kildare, od młodości poświęciła się służbie Panu Bogu. W pobożnej pielgrzymce nawiedziła grób św. Jakuba Apostoła w Compostelli w Hiszpanii oraz groby świętych Apostołów Piotra i Pawła w Rzymie.
Po powrocie do rodzinnego Castelfiorentino zamieszkała przy kapliczce św. Antoniego Pustelnika, gdzie przez 34 lata jako pustelnica wiodła żywot pełny pokuty ku zbudowaniu całego miasteczka. Posiłek przyjmowała tylko raz na dzień - najczęściej w postaci chleba i wody, czasem dodawała trochę jarzyn. Dla powiększenia owoców duchowych zapisała się do pustelniczego zakonu Wallombroza. Sława jej świętości dotarła do samego św. Franciszka z Asyżu, który osobiście ją odwiedził (1221), a zbudowany jej umartwionym życiem, jako jedną z najpierwszych przyjął w charakterze tercjarki III Zakonu. Właśnie w tym roku Franciszek napisał regułę dla tercjarzy, żyjących wśród rodzin, aby im ułatwić praktykowanie rad ewangelicznych.
Weridiana mogła więc korzystać ze wszystkich przywilejów, jakie Stolica Apostolska udzieliła wówczas zakonowi franciszkańskiemu. Z biegiem lat III Zakon św. Franciszka stał się tak popularny, że należeli do niego najwyżsi dostojnicy duchowni i świeccy, w tym wielu papieży i panujących.
Weridiana zmarła 1 lutego 1242 roku. Na miejscu jej pustelni rychło wystawiono kaplicę, do której złożono śmiertelne szczątki. W roku 1378 przeniesiono je uroczyście do kolegiaty świętych Wawrzyńca i Leonarda. W roku 1939 miasto przeżywało podobną uroczystość przeniesienia relikwii Świętej do nowego kościoła, wystawionego ku jej czci, co świadczy o tym, że jej kult jest tam nadal żywy. Papież Klemens VII zatwierdził jej liturgiczną cześć dekretem z dnia 20 września 1533 roku, a papież Klemens X wpisał jej imię do Martyrologium Rzymskiego (1672).