Imelda urodziła się w Bolonii w rodzinie hrabiego Egano Lambertini w 1320 lub 1321 roku. Rodzice oddali ją jako oblatkę w wieku 10 lat do klasztoru dominikanek w Bolonii. Jej pobożność i gorliwość w służbie Bożej budowały otaczające ją starsze siostry. Jednak z powodu młodego wieku odmawiano jej przyjęcia Komunii św.
Gdy miała 12 lat, w czasie Mszy św. w uroczystość Wniebowstąpienia modliła się gorąco o połączenie się z Jezusem w Komunii świętej. W pewnym momencie Hostia uniosła się z puszki i zawisła nad głową Imeldy. Kapłan pojął wolę Bożą i podał Imeldzie Komunię. Dziewczynka zmarła w ekstazie po przyjęciu tej pierwszej i ostatniej cudownej Komunii św. Fakt ten jest potwierdzony w martyrologium klasztoru pod datą 12 maja 1333 r. i na jej grobowcu przez napis opisujący ten cud. Przy przeniesieniu jej ciała do nowego klasztoru, dokąd siostry się przeniosły, nie zachowano grobu, ani napisu, widocznych jeszcze w 1582 r.
Kult bł. Imeldy został oficjalnie zatwierdzony przez Leona XII 20 grudnia 1826 r. Akcja Piusa X na korzyść wczesnej Komunii św. przywróciła mu żywotność. Ustanowiono Bractwo bł. Imeldy. W Polsce to Bractwo było bardzo żywotne do czasu II wojny światowej, po wojnie jego działalność nie została wznowiona. Oprócz tego Bractwa w Polsce istniało stowarzyszenie eucharystyczne zwane Sodalicją bł. Imeldy, założone przez Helenę Janukajtis, późniejszą dominikankę klauzurową (matka Akwina w klasztorze św. Anny koło Przyrowa). Po II wojnie światowej Bractwo to stopniowo zanikło.