Alojzy urodził się 29 lipca 1914 r. w rodzinie chłopskiej, jako ostatnie z dziewięciorga dzieci Carla Giusta Novarese i Teresy Sassone. Dziewięć miesięcy po jego urodzeniu zmarł ojciec rodziny, pozostawiając trzydziestoletniej żonie ciężar wychowania i utrzymania gromadki dzieci. Od dziecka Alojzy wzrastał w pobożności maryjnej. Na jego duchowość wpłynęły postaci trzech wielkich świętych: św. Jana Bosko, św. Józefa Cottolengo i św. Ludwika Marii Grignon de Montfort.
Jednak główną rzeczywistością, która go ukształtowała, było zetknięcie z cierpieniem. W wieku 9 lat, wskutek nieszczęśliwego wypadku, zachorował na gruźlicę kości. Pomimo tego udało mu się ukończyć szkołę podstawową, gimnazjum i liceum. Z powodu choroby wielokrotnie musiał długi czas spędzać w szpitalach.
17 maja 1931 roku został cudownie uzdrowiony za wstawiennictwem Matki Bożej Wspomożycielki i św. Jana Bosko. Po trzech nowennach, do których włączyła się młodzież z oratorium salezjanów w Valdocco (Turyn), zamknęło się samorzutnie siedem otwartych wrzodów, ustąpił proces gruźliczy, a noga, która nie była już w stanie utrzymać ciężaru ciała, wzmocniła się i odzyskała sprawność. Dzięki temu Alojzy Novarese mógł kontynuować naukę. Zapragnął poświęcić się służbie medycznej, poprzez którą niósłby pomoc i ulgę chorym.
Śmierć matki w 1935 r. przyczyniła się jednak do podjęcia innego wyboru, którym okazało się być kapłaństwo. W powołaniu tym odkrył drogę niesienia radykalnego i ostatecznego wsparcia chorym. 17 grudnia 1938 roku w bazylice św. Jana na Lateranie w Rzymie Alojzy otrzymał święcenia kapłańskie. W 1939 r. ukończył studia teologiczne, a w 1942 r. ukończył prawo kanoniczne. W 1945 r. zdobył dyplom adwokata Roty Rzymskiej przy najwyższym trybunale papieskim. W latach 1942-1970 pełnił posługę w Sekretariacie Stanu Kurii Rzymskiej, w tym od 1 maja 1945 r. - jako urzędnik do Spraw Świętych. Przez 20 lat współpracował tam z Giovanim Battista Montinim - przyszłym papieżem Pawłem VI. 12 marca 1952 r. uzyskał tytuł nadzwyczajnego szambelana, a 17 października 1957 r. godność domowego prałata papieskiego Jego Świątobliwości Piusa XII.
Dopiero w 1964 roku zaczęły się spełniać jego pragnienia wyniesione z czasu choroby. Jan XXIII powierzył mu funkcję przewodniczącego Biura Duszpasterstwa Chorych przy Komisji Episkopatu Włoch, którą pełnił do 1977 roku.
W maju 1943 z inicjatywy ks. Alojzego powstała "Maryjna Liga Kapłanów", niosąca pomoc kapłanom - chorym i zdrowym - w szerzeniu prawdziwego nabożeństwa do Najświętszej Maryi Panny. Jej inicjatywą stała się coroczna pielgrzymka kapłanów do Lourdes, połączona z rekolekcjami. 17 maja 1947 roku założył "Centrum Ochotników Cierpienia", które zostało uznane przez Jana XXIII w breve apostolskim Valdae probandae z 24 listopada 1960 r. jako stowarzyszenie zrzeszające chorych, którzy - świadomi swoich obowiązków wynikających z chrztu - chcą aktywnie współuczestniczyć w życiu Kościoła, ofiarując własne cierpienie jako zadośćuczynienie za grzechy świata i jako narzędzie nawrócenia, prowadząc także działalność apostolską względem innych braci i sióstr cierpiących. Z kolei w 1950 roku zaczęło ukazywać się czasopismo "Kotwica nadziei", która stała się bardzo skutecznym łącznikiem prałata Novarese z powiększającą się cały czas rzeszą potrzebujących wsparcia duchowego chorych. 1 listopada 1950 r. ks. Alojzy powołał do życia stowarzyszenie "Cichych Pracowników Krzyża". Ostatnią rodziną założoną przez niego w Lourdes 15 sierpnia 1952 r. byli "Bracia i Siostry Chorych". Dzięki tej ostatniej grupie osoby zdrowe, otwarte na cierpienie drugiego człowieka, zyskały możliwość wspierania ludzi chorych.
23 maja 1960 roku rozpoczął działalność pierwszy włoski ośrodek duszpasterstwa chorych - Dom Niepokalanego Serca Maryi w Re (Novara). Po nim zaczęły powstawać kolejne domy: w Rzymie, Ariano Irpino, Rocca Priora, Montichiari, Moncrivello, Arco, Meldoli, w Calambrone koło Pizy, w Serniola di Casale, jak również poza granicami Włoch: w Polsce (Głogów), Izraelu (Jerozolima), Portugalii (Fatima), Kamerunie (Mouda) i Kolumbii (Bonawentura). Dzięki posłudze Cichych Pracowników Krzyża tysiące wiernych znalazły gościnę oraz zaczęły odkrywać prawdziwy sens i wartość ludzkiego cierpienia i choroby.
Ks. prałat Alojzy Novarese zmarł 20 lipca 1984 r. w Domu "Matki Bożej Ozdoby Karmelu" w Rocca Priora. Jego osoba i dzieło cieszyły się szczególnym szacunkiem i życzliwością papieży. Na wieść o śmierci prałata Novarese papież św. Jan Paweł II wydał okrzyk: "Śmierć księdza prałata Novarese to strata nie tylko dla Stowarzyszenia, ale dla całego Kościoła Powszechnego". Jego najbliższa współpracownica, współzałożycielka Cichych Pracowników Krzyża, s. Elwira Miriam Psorulla o jego śmierci napisała: "Jestem pewna, że Matka Boska przyszła, aby zabrać ze sobą swego ulubionego syna. Sama przyszła, osobiście! W przeciwnym razie niewytłumaczalny zostałby świetlany uśmiech, jaki drogi Ojciec miał na ustach tuż na chwilę, zanim uszło z niego życie. Uśmiech, który mu pozostał i potem, rozświetlając jego twarz: taki uśmiech mogła mieć tylko dusza zespolona z Bogiem!".
Beatyfikacja ks. Novarese nastąpiła 11 maja 2013 roku w rzymskiej bazylice św. Pawła za Murami. W imieniu papieża Franciszka przewodniczył jej kard. Tarcisio Bertone.