Izrael z Limousin, urodzony w 950 r. w rodzinie szlacheckiej, został przeznaczony przez rodziców do stanu duchownego. Został kanonikiem w klasztorze Le Dorat (departament Haute-Vienne w środkowej Francji), gdzie pełnił funkcję kierownika szkoły klasztornej. Był nauczycielem Teobalda i Waltera. W 994 r., w czasie epidemii dżumy, osobiście pielęgnował chorych i grzebał zmarłych. Zmarł 22 grudnia 1014 roku otoczony sławą wielkiej świętości. Wkrótce do jego grobu zaczęły ciągnąć pielgrzymki. Zachowała się pamięć o licznych cudach.
Teobald urodził się w 990 r., w rodzinie rolniczej, w pobliżu klasztoru Le Dorat, gdzie pobierał nauki. Z pokory nie przyjął święceń kapłańskich i pozostał diakonem. Był troskliwym kustoszem kościoła kolegialnego św. Piotra w Le Dorat. Zmarł w opinii świętości 6 listopada 1070 r. i został pochowany obok św. Izraela. 27 stycznia 1130 r. relikwie obu świętych zostały umieszczone w krypcie nowej kolegiaty w Le Dorat.
Walter z L'Esterp z kolei wsławił się jako wybitny opat tego klasztoru. Przez otoczenie już za życia uważany był za człowieka szczególnej świętości. Prowadził bardzo ascetyczne życie i był hojny w udzielaniu jałmużny. Papież Wiktor II dał mu przywilej nakładania ekskomuniki i zwalniania z niej grzeszników okazujących skruchę. Przez siedem ostatnich lat życia był niewidomy, co znosił z wielką cierpliwością i pokorą. Zmarł w 1070 roku, tym samym co Teobald.