Poncjusz wywodził się ze szlachetnego sabaudzkiego rodu z Faucigny. Mając 20 lat, wstąpił w Abondance do kanoników regularnych w klasztorze pod wezwaniem Najświętszej Maryi Panny od Obfitości. Był wzorem zakonnika i orędownikiem przyjęcia odpowiednio zmodyfikowanej Reguły św. Augustyna. Gdy zwiększyła się liczba współbraci, został wybrany na przełożonego zakonników zakładających klasztor w Sixt (1144 r.). Jedenaście lat później Hadrian IV erygował tam samodzielne opactwo, a Poncjusz został jego pierwszym opatem. Skłonił też okolicznych opatów do założenia kongregacji kanoników. W 1173 r. powrócił do Abondance, by i tam zostać opatem. Po kilku latach zrezygnował z wszelkich godności, usunął się do Sixt, gdzie do końca życia był zwykłym bratem. Zmarł 26 listopada 1178 r. Do rozszerzenia jego kultu, który początkowo miał lokalny charakter, przyczynił się św. Franciszek Salezy. Poncjusza beatyfikował w 1896 r. papież Leon XIII.