Bernardyn urodził się w 1420 r. w Fossa, we włoskiej diecezji Aquila. Pochodził ze starego, szlacheckiego rodu. Uczył się początkowo w Aquila, a prawo kanoniczne i cywilne studiował w Perugii. W 1445 r. zrobił doktorat. W tym samym roku otrzymał w Stroncone habit franciszkański z rąk św. Jakuba z Marchii. Był dwukrotnie prowincjałem w Abruzji w latach 1454-1460 i 1472-1475, a w Bośni i Dalmacji - w latach 1467-1469. Był też prokuratorem generalnym przy Kurii Rzymskiej. Dwukrotnie proponowano mu biskupstwo w Aquila, ale pokora sprawiła, że nie przyjął tego zaszczytu.
Chciał być naśladowcą świętych Bernardyna ze Sieny i Jana Kapistrana poprzez oddanie się kaznodziejstwu, pracom misyjnym, a w ostatnich latach życia - pisarstwu. Zabiegał o porozumienie między franciszkanami konwentualnymi a obserwantami (bernardynami). Zmarł 27 listopada 1503 r. w San Giuliano, a jego kult został zatwierdzony 26 marca 1828 r. przez papieża Leona XII.
Pozostawił po sobie sporo rękopisów. Jest m.in. autorem pierwszego życiorysu św. Bernardyna ze Sieny. Z dzieł historyczno-teologicznych wydano m.in. Chronica Fratrum Minorum de Observantia, w której przedstawił historyczne dzieje grupy obserwanckiej w zakonie (1368-1470). Ta interesująca kronika została po raz pierwszy wydana pod redakcją Leonarda Lemmensa OFM z rękopisu bł. Bernardyna. Następne jego dzieło to Provinciae divi Bernardini coenobia, w którym opisał 15 klasztorów obserwanckich. W Biblioteca Marciana w Wenecji znajduje się około 500 rękopisów z mowami żałobnymi i kazaniami okolicznościowymi, wygłoszonymi przez bł. Bernardyna.