W Pecs (Pięciu Kościołach), na Węgrzech - św. Maura, biskupa. Wychował się w opactwie św. Marcina na Górze Panońskiej. W roku 1036 powołano go na stolicę biskupią. Był autorem pism hagiograficznych. Zmarł w roku 1070.

W Parmie, we Włoszech - św. Bernarda, kardynała i biskupa. Mając 25 lat wstąpił do walumbrozjanów. Wybrano go tam opatem, a później generałem Zakonu. Rządził roztropnie, co zwróciło na niego uwagę Urbana II. Papież mianował go kardynałem i wysłał do Lombardii jako swego legata. W wielu włoskich krajach przywrócił wówczas pokój, a w Parmie, gdzie zrazu doznał wielu przykrości, obrano go biskupem. Potem wziął udział w dramatycznych negocjacjach między Paschalisem II a Henrykiem V. Wezwany przez margrabinę Matyldę, asystował przy jej śmierci. Towarzyszył także nowemu papieżowi oraz cesarzowi Lotarowi w drodze do Rzymu. Wróciwszy do Parmy, poczuł zbliżający się koniec. Wezwał wówczas mnichów z ukochanego przez siebie opactwa w Cavannie i w ich obecności zmarł. Stało się to w roku 1133.

oraz:

św. Annona z Kolonii, biskupa (+ 1075); św. Feliksa z Bolonii, biskupa (+ ok. 432); św. Maruty, biskupa (+ ok. 420); św. Osmunda z Salisbury, biskupa (+ 1099); św. Teofanesa (+ 780)