Anioł zwiastuje Dziewicy Maryi tajemnice Boże; aby zaś uwierzyła jego słowom, na ich poparcie oznajmia Jej, że także starsza już i bezpłodna dotąd kobieta poczęła dziecko. Tym samym anioł stwierdza, że Bóg może wszystko, cokolwiek zamyśli.

Skoro Maryja usłyszała tę wieść, natychmiast wyruszyła w kierunku gór. Udała się do Elżbiety nie dlatego, że nie dowierzała zapowiedzi proroczej, czy też żywiła wątpliwości lub była niepewna tego, o czym się dowiedziała. Wprost przeciwnie, poszła pełna radości z wielkim pragnieniem oddania pobożnej przysługi.

Dokąd miała śpieszyć Maryja, mająca w sobie Boga, jeśli nie na wyżyny? Łasce Ducha Świętego obca jest ociężałość i zwlekanie. Zaraz też okazują się dobroczynne skutki przybycia Maryi i obecności Pana. Albowiem gdy tylko "Elżbieta usłyszała pozdrowienie Maryi, poruszyło się dzieciątko w jej łonie, a Duch Święty ją napełnił".

Rozważmy dobór słów oraz ich dokładność. Elżbieta pierwsza usłyszała głos Maryi, lecz Jan pierwszy odczuł łaskę. Matka posłyszała, bo taki jest naturalny porządek rzeczy, a syn poruszył się w jej łonie w zetknięciu z tajemnicą. Elżbieta rozpoznała Maryję, a Jan zbliżającego się Pana. Kobieta przeżywa odwiedziny kobiety, a jej dziecię spotkanie z Dziecięciem. Matki mówią o danej im łasce, Synowie odczuwają w sobie jej rzeczywistość, a w niezgłębionej tajemnicy Bożego daru biorą udział one same. Obie bowiem, natchnione potomstwem noszonym w łonie, doznają cudu i zostają owładnięte duchem proroczym.

Poruszyło się dziecię w jej łonie, a matkę napełnił Duch Święty. Nie napełnił jej wpierw niż syna, lecz to syn, napełniony Duchem, napełnił Nim matkę. Zadrżał z radości Jan, rozradowała się i Maryja w duchu. Elżbieta została napełniona Duchem Świętym, gdy poruszył się Jan w jej łonie. Wszakże Maryję, jak się dowiadujemy, nie napełnił wtedy Duch Święty, lecz tylko się rozradowała w duchu. Albowiem Ten, który jest Niepojęty, i w Matce swojej działał w sposób niepojęty. Duch Święty napełnił Elżbietę, gdy już poczęła Jana, ale Maryję jeszcze przed poczęciem Jezusa. "Błogosławiona jesteś, któraś uwierzyła", mówi do Niej Elżbieta.

Ale i wy jesteście błogosławieni, którzyście usłyszeli i uwierzyli. Albowiem każda dusza, która wierzy, poczyna w sobie i rodzi Słowo Boga i rozpoznaje Jego dzieła.

Niech więc każda dusza będzie duszą Maryi, aby uwielbiała Pana. Niech w każdej duszy będzie duch Maryi, aby radowała się w Bogu. Jest tylko jedna Matka Chrystusa, Ta, która Go zrodziła, ale przez wiarę każda dusza rodzi Chrystusa. Każda bowiem przyjmuje Słowo Boga, jeśli tylko nieskalana i wolna od występków zachowuje czystość nienaganną i bez skazy.

Każda więc dusza, która byłaby taka, wielbi Pana tak, jak wielbiła Go dusza Maryi i jak Jej duch radował się w Bogu Zbawicielu.

W ten sposób Pan jest uwielbiony, tak jak powiedziano: "Uwielbiajcie ze mną Pana". Nie znaczy to, by ludzkie słowo mogło dodać cokolwiek Panu, ale że Pan doznaje w nas uwielbienia. Albowiem Chrystus jest obrazem Boga. A więc dusza trwająca w prawości i oddana Bogu tym samym wielbi w sobie ten obraz, na którego podobieństwo została stworzona. Wielbiąc zaś, uczestniczy w pewien sposób w Jego wielkości i sama przez to zostaje wywyższona.

Święty Piotr Kanizjusz, słusznie zwany Apostołem Niemiec, zanim udał się do tego kraju, otrzymał błogosławieństwo papieskie. Miał on wielkie doświadczenie życia duchowego, jak to wykazuje przytoczony tu fragment z jego pism:

"Wiekuisty Pasterzu! Dzięki Twej niezmiernej dobroci mogłem uzyskać od Twoich sług w Watykanie błogosławieństwo apostolskie i ufam, że zostaną utrwalone owoce moich prac. Tam odczułem wielką pociechę i łaskę Twoją daną mi za pośrednictwem tych, przez których działasz tak wielkie rzeczy. Pobłogosławiona więc została i zatwierdzona moja misja w Niemczech, a mnie, jako apostołowi tego kraju, przyobiecano łaskawość i pamięć. Dobrze wiesz, o Panie, że w tym dniu wielokrotnie i z naciskiem powierzałeś mi Niemcy, aby odtąd moim pragnieniem było tam się udać, tam żyć i tam umrzeć.

Ty również otworzyłeś mi swoje Serce Najświętsze, które jakbym widział przed sobą, i jak ze źródła wód kazałeś mi czerpać z niego zbawienie, Zbawco mój! A ja tak bardzo pragnąłem, aby stąd spłynęły na mnie zdroje wiary, nadziei i miłości. Byłem spragniony ubóstwa, czystości, posłuszeństwa; pożądałem, abyś mnie obmył, przyodział i ozdobił. I gdy ośmieliłem się zbliżyć do Twego najsłodszego Serca i ugasić w nim moje pragnienie, obiecałeś mi szatę wzorzystą i utkaną, która by mogła okryć moją duszę, dając jej to, czego bym potrzebował do mojej pracy: pokoju, miłości i wytrwania. A tak wyposażony, ufałem, że niczego mi nie zbraknie, lecz wszystko, co czynię, obróci się ku Twojej chwale".